Delfiny i inne delfinowate żyjące w Morzu Czerwonym
Morze Czerwone, znane z pięknych raf koralowych i bogatego życia morskiego, jest również domem dla delfinów. Te inteligentne i zabawne stworzenia są częstym widokiem dla turystów, dodając magii do rejsów wycieczkowych.
Butlonos zwyczajny (Tursiops truncatus) – to jeden z najbardziej rozpoznawalnych i charyzmatycznych ssaków morskich. Posiada on smukłą, opływową sylwetkę z charakterystycznym, lekko wygiętym dziobem, który często układa się w uśmiech.
Delfiny butlonose żyją w grupach liczących od kilkunastu do nawet 100 osobników. Wewnątrz tych grup tworzą się silne więzi społeczne, a delfiny komunikują się ze sobą za pomocą szerokiej gamy dźwięków.
Delfiny butlonose są znane ze swojej inteligencji. Potrafią uczyć się różnych sztuczek, naśladować ludzkie zachowania i rozwiązywać problemy.
Długość ich ciała wynosi 190–380 cm, a waga 136–635 kg.
Butlonos indyjski (Tursiops aduncus) – osiąga długość od 2 do 4 metrów i wagę do 230 kg. Grzbiet butlonosa indyjskiego jest ciemnoszary, a brzuch biały. Jego płetwy piersiowe są szerokie i sierpowate. Na bokach widoczne są wyraźne, szare plamy. Jego charakterystyczną cechą jest długi dziób. Gatunek ten najczęściej jest spotykany w stadach liczących od 5 do 15 delfinów.
Butlonosy indyjskie znane są z figlarnej natury i często pływają z ludźmi. Ich żywotność wynosi ponad 40 lat.
Risso szary (Grampus griseus) – są to duże delfiny o charakterystycznych białych brzuchach. W przeciwieństwie do delfina butlonosego, Risso szary ma tępo zakończoną głowę, bez charakterystycznego dzioba. Delfiny te mają baryłkowaty kształt, a ich ubarwienie waha się od szarości z niebieskim odcieniem po brąz i biel. Ciało dorosłych samców często pokryte jest licznymi, białymi bliznami, będącymi pamiątkami po walkach z innymi osobnikami o dominację i prawa do rozrodu.
Delfiny Risso prowadzą głównie nocny tryb życia. Dniem najczęściej przebywają w głębszych wodach, a nocą wypływają bliżej powierzchni na żerowanie. Chociaż potrafią być samotnikami, częściej tworzą grupy liczące od kilkunastu do nawet kilkuset osobników.
Długość ich ciała wynosi do 400 cm, a waga do 500 kg.
Delfin pręgoboki (Stenella coeruleoalba) – znany również jako delfin pręgowany. Posiada ciemnoszary grzbiet, biały brzuch i niebiesko–białe pręgi na bokach. W przeciwieństwie do delfina butlonosego, delfin pręgoboki ma dłuższy i bardziej wąski dziób. Delfiny te potrafią pływać z prędkością do 50 km/h i słyną z imponujących skoków i piruetów, które wykonują nad powierzchnią wody. Długość ich ciała sięga do 260 cm, a waga do 150 kg.
Delfin długoszczęki (Stenella longirostris) – mniej znany niż delfin butlonosy czy delfin pręgoboki.
Charakteryzuje się smukłą i opływową sylwetką oraz ciemnoszarym grzbietem i białym brzuchem. Na bokach widoczne są cętki, które stają się mniej wyraźne wraz z wiekiem. Jego dziób jest długi i wąski (stanowi około 20% długości ciała).
Delfin ten jest jednym z najlepszych akrobatów wśród waleni. Podczas skoku potrafi obrócić się wokół własnej osi nawet do sześciu razy zanim ponownie zanurzy się w wodzie.
Osiąga długość od 160 do 240 cm.
Delfin długonosy (Steno bredanensis) – posiada on smukłą i opływową sylwetkę. Jego grzbiet jest ciemnoszary, a brzuch biały. Na bokach widoczne są pasy i cętki w różnych odcieniach szarości. Cechą charakterystyczną delfina długonosego jest długi i wąski dziób. Płetwy piersiowe są stosunkowo krótkie i szerokie.
Delfiny długonose żyją w małych grupach (około 3–4 osobników). Ich jadłospis obejmuje ryby, kalmary, ośmiornice i inne zwierzęta morskie. Delfiny te polują wspólnie, wykorzystując do tego celu echolokację.
Osiągają długość od 200 do 260 cm.
Delfinek wysmukły (Stenella attenuata) – znany także jako delfin tropikalny, osiąga długość od 160 do 240 cm i posiada smukłą, opływową sylwetkę oraz długi, cienki dziób. Grzbiet delfinka wysmukłego jest ciemnoszary, a brzuch biały. Na bokach widoczne są pasy i cętki w różnych odcieniach szarości.
Delfinki wysmukłe są znane ze swojej żywiołowości i zamiłowania do zabawy. Często pływają w grupach, wykonując akrobacje i skoki nad wodą.
Żyją około 40 lat. Ich populacja wynosi około trzech milionów okazów, co czyni je drugim najbardziej rozpowszechniony gatunkiem walenia na świecie po delfinie butlonosym.
Delfin arabski (Delphinus capensis tropicalis) – pozycja taksonomiczna gatunku została zakwestionowana badaniami Jeffersona i Van Waerebeeka, którzy uznali, że jest to podgatunek delfina długopyskiego.
Charakterystyczny dla tego delfina jest długi dziób. Posiada on czarny grzbiet, biały brzuch i nieznacznie zakrzywioną do tyłu płetwę grzbietową. Boczna plama, występująca na ciele delfina może być koloru białego błękitnego, jasnoszarego, żółtawo-kremowego lub żółtawo-brązowego. Długość jego ciała wynosi 190–210 cm, a waga 80–100 kg.
Garbogrzbiet indyjski (Sousa plumbea) – osiąga długość od 200 do 280 cm i posiada krępe, muskularne ciało z wyraźnie zaznaczonym garbem na grzbiecie, tuż za płetwą grzbietową. Jego waga waha się w granicach od 150 do 200 kg. Grzbiet delfina jest ciemnoszary, a brzuch biały. Na bokach widoczne są słabe pręgi. W przeciwieństwie do innych delfinów, delfiny garbogrzbiety preferują także samotniczy tryb życia, choć można je spotkać również w małych grupach. Zazwyczaj przebywają w płytkich wodach (do 20 m).
Grindwal krótkopłetwy (Globicephala macrorhynchus) – znany również jako "pilot wieloryba", to majestatyczny ssak morski z rodziny delfinowatych. Długość jego ciała waha się od 4 do 8 metrów, waga 1300–4000 kg. Posiada masywne, muskularne ciało o charakterystycznym, beczkowatym kształcie oraz krótki i szeroki dziób. Grzbiet i boki grindwala krótkopłetwego są czarne, a brzuch biały. Szerokie, sierpowate płetwy piersiowe stanowią ważny element sterowania i manewrowania w wodzie.
Grindwale żyją w grupach liczących od 10 do 50 osobników, a nawet i więcej. Wewnątrz tych grup tworzą się silne więzi społeczne, oparte na współpracy i komunikacji.
Pomimo swojej masywnej budowy, grindwal krótkopłetwy jest zwinnym i energicznym zwierzęciem. Poluje na ryby, kalmary, ośmiornice i inne zwierzęta morskie, wykorzystując przy tym echolokację.
Orka oceaniczna (Orcinus orca) – gatunek ssaka morskiego często nazywany także "wielorybem zabójcą", to największy przedstawiciel rodziny delfinowatych. Występuje praktycznie we wszystkich morzach i oceanach świata, budząc respekt i fascynację swoją inteligencją i złożonym życiem społecznym. Zostały one zaobserwowane w różnych rejonach Morza Czerwonego, w tym w Zatoce Akaba, rafie koralowej Farasan, Cieśninie Bab al-Mandab i na północ od Suakin w Sudanie. Orki w Morzu Czerwonym są zazwyczaj mniejsze niż orki w innych częściach świata, ale nadal są imponującymi drapieżnikami.
Dorosłe okazy osiągają długość od 5 do 8 metrów i wagę do 6 ton. Samice są nieco mniejsze od samców.
Charakterystyczne dla orek jest czarno-białe ubarwienie. Grzbiet, płetwy grzbietowe i boczne są czarne, natomiast brzuch i dolna część ciała białe. Za oczami znajduje się biała plama, która u każdej orki ma indywidualny kształt.
Orki posiadają masywne ciało, zakończone potężnym ogonem, który zapewnia im niesamowitą siłę i zwrotność w wodzie.
Orki żyją w stadach liczących od kilku do nawet 30 osobników. W stadzie panuje hierarchia społeczna, a na jej czele stoi doświadczona samica.
Orki słyną z niesamowitych strategii polowania. Współpracują ze sobą, otaczając ofiarę i wykorzystując różne techniki, aby ją schwytać. Ich zdobyczą mogą być zarówno ryby, ssaki morskie, jak i ptaki. Orki posiadają złożony system komunikacji oparty na dźwiękach. Wykorzystują również echolokację do lokalizacji zdobyczy i nawigacji.
Szablogrzbiet waleniożerny (Pseudorca crassidens) – znany również jako "orka karłowata", to także gatunek ssaka z rodziny delfinowatych. Żyje on w dużych grupach w wodach tropikalnych, subtropikalnych i niektórych umiarkowanych. Osiąga długość od 300 do 500 cm i posiada smukłą, opływową sylwetkę. Waży do 2000 kg.
Grzbiet szablogrzbieta waleniożernego jest czarny, a brzuch biały. Na bokach widoczne są wyraźne, białe plamy. Płetwy piersiowe są szerokie i sierpowate. Pysk tych delfinów nie ma dzioba, ale jest mimo to długi.
Gatunek ten nazwę zawdzięcza ostro postawionej płetwie grzbietowej u samców.
Warto również wspomnieć, że szablogrzbiety waleniożerne są znane ze swojej inteligencji i zdolności do uczenia się.
Polują na ryby, kalmary, ośmiornice, a nawet inne delfiny.
Podobnie jak u innych zębowców, kiedy jakiś osobnik osiadłszy na mieliźnie czy plaży będzie wzywał pomocy, niekiedy całe stado osiada na brzegu, próbując mu pomóc.
Komentarze
Prześlij komentarz